Vreemd beest in mijn shirt en afscheid Nina

Op donderdag 29 mei had ik een rustdag in Burgos.
Om 8.30 opgestaan en in het hotel ontbeten - Hotel Espagna. Deze dag geen extra ontbijt op de kamer omdat ik vergeten was om nog boodschappen te doen. Uiteraard heb ik die dag wel boodschappen gedaan. De volgende ochtend wilde ik namelijk om ca 7.00 u weer vertrekken. Ik heb geen zin om op het ontbijt in het hotel te wachten dat pas vanaf 8.00 u geserveerd wordt. Heb verder alvast even gekeken hoe ik het snelste morgenvroeg de juiste route weer kan oppakken om de stad uit te komen zonder te veel om te lopen. Heb voor morgen een lange wandeling gepland van ca 28 km dus iedere meter die we kunnen overslaan is meegenomen.
Verder heb ik mijn rustdag ingevuld met het wassen van een deel van mijn kleren en uitgebreid te lunchen zoals de spanjaarden dat doen. Dus eigenlijk gewoon dineren met wijn en aperitief. Heel lekker gegeten. Daarvoor een wandeling gemaakt naar het bovenste deel van de oude stad en het park van het kasteel boven op de heuvel.
Vandaag weinig pelgrims gesproken. Wel nog wat bekende gezichten gezien.Na de lunch natuurlijk ook even van een siesta genoten al hoewel het weer daar geen aanleiding voor geeft. Het is hier namelijk koud. De hele morgen bleef de temperatuur steken op 11 graden. Pas in de middag liep hij op naar circa 16. Ik begrijp uit de nederlandse krant - oud nieuws van gisteren - die ik een keer gekocht heb dat het er thuis beter mee gesteld is.
Ik vind het jammer dat ik geen kabeltje heb om mijn foto´s over te zetten naar de PC en te publiceren op internet. Dat zal moeten wachten tot ik thuis ben. Vroeg naar bed.
Hoop dat mijn voeten na deze dag genoeg gerust hebben om er weer minstens een week tegen aan te kunnen.
Op vrijag 30 mei om 6.15 u opgestaan en even wat gegeten op mijn kamer. Om 7.15 was ik beneden bij de receptie van het hotel. Daar duurde het even voor ik werd geholpen. Nog niet iederen was even wakker. Om half acht was ik op weg. Nu moest ik eerst weer even de route oppakken. Daarvoor naar het park bij het kasteel gelopen. Daar zag ik de bekende gele pijlen weer op de muren en straten verschijnen. In de eerste de beste prullenbak alle spullen van Burgos -plattegrond en zo - achtergelaten. Even later raakte ik aan de praat met Nina uit Bremen - Duitsland. Ze herkende me van een eerdere ontmoeting. Zelf had ik daar geen herinnering meer bij. We waren alleen eind Burgos uit - vlak voor Terdajos - toen ze me vertelde dat ze haar dagboek was kwjtgeraakt.
Toen we in het volgende dorp aankwamen kwamen Sabine en Thomas op haar toelopen om te vertellen dat haar dagboek weer gevonden was en meegenomen door iemand in de bar. Die iemand bleek Liselot te zijn -uit Denemarken -die ik eerder op weg naar Punta La Reina had ontmoet. Leuk hoe zo´n keten van mensen uiteindelijk een heel netwerk blijkt te zijn. Na Rabe de Las Calzades begon de echte hoogvlakte - mesetas - en werd het warmer en vlakker. In Hornillos de Camino - betekende volgens Nina - die spaans en arabisch kende - de kleine oven van de Camino - was geen plaats meer in de refugio - er was al een wachtlijst. Dus liepen we maar door naar Hosantos. Ook daar was de refugio vol maar konden we in reservebedden worden ondergebracht. Het was wel een zware etappe geworden van minstens 30 km. Het was inmiddels ook al half zes geweest. Na een kort dutje op zoek gegaan naar eten in de lokale bar. Daar kon ik aanschuiven bij een engels stel uit Salisbury. Was heel gezellig - Mary en Nick doen samen een deel van de Camino van Pamplona naar Leon - met dit stel. Hun kinderen waren al wat ouder dan die van Giena en mij hetgeen mij verbaasde omdat ze erg jong leken. Ze waren zelfs al Opa en Oma. Nick bleek 50 jaar en Mary zou 48 worden. Volgend jaar wilen ze het laatste deel van de camino doen. Na het eten vrij snel gaan slapen. Het was inmiddels 22.00 u.
Op zaterdag 31 mei om kwart voor zeven opgestaan. In alle stilte mijn spullen ingepakt zonder de anderen op de 6 p kamer wakker te maken. Slecht geslapen door blaffende honden. Eerst naar de lokale bar voor een beetje ontbijt. Om half acht op weg. Het eerste deel van de route was erg modderig en glibberig. Vanaf San Anton liep de route over de weg naar Castrojeriz dus minder blubber maar eerder branderige voeten. Daar koffie gedronken. Ook Mary, Nick en Nina kwamen later aanlopen. Met Nina samen verder gelopen. De stad Castrojeriz is trouwens erg verbonden met de pelgrimsroute. In de middeleeuwen waren hier al 4 pelgrimshospitia. De beklimming van de Alto de Mostelaros - hoger dan 900m - die we na Castrojeriz deden leverde een mooi uitzicht op over het gebied waar we vandaan kwamen. De andere kant op was nog niet zoveel te zien. Dat kwam later bij de afdaling aan de andere kant. Die dag doorgelopen tot Itero de las Vega. Vlak voor Itero over een oude romaanse brug gelopen die heel mooi was hersteld en maar liefst 11 bogen had. In Itero had ik het wel gehad. Nina ging nog verder en dus hebben we even emailadressen uitgewisseld. Die avond weer met Mary en Nick gegeten en vroeg gaan slapen.
Zondag 1 juni om 6.30 opgestaan na een onrustige nacht. Waren het de vorige nacht blaffende honden en een ezel die aan zijn ketting zat te rukken - sommigen hebben een aparte manier om de Camino te doen met een ezel die bagage draagt - nu was het een vrouw uit Duitsland die lag te snurken. Meermalen haar reisgenoot die in het stapelbed naast mij lag gevraagd de vrouw wakker te maken en uiteindelijk zelf ook een paar keer aan haar slaapzak liggen trekken. Het werd stil. Het regende die ochtend. Heb even onder het afdakje van de herberg wat ontbeten. Om kwart over zeven vertrokken. Al snel bleek dat ook de poncho aan moest naast het lichtgewicht regenjack. De paden waren vreselijk. Blubber en grote plassen. In Fromista was bij de lokale bar een grote partytent buiten gezet als bescherming tegen de regen. Het was een bont gezelschap van pelgrims te voet en op de fiets. Een hele club nederlanders die met de fiets was. Natuurlijk moest er even vergeleken worden tussen wandelen en fietsen. De fietsers hadden het idee dat ze omreden. De kilometerstand tot Santiago uit mijn gids herkende ze namelijk niet.
Onder de partytent zaten ook Jenny en Jamie - moeder en dochter uit Colorado waarmee ik al een keer had gegeten samen met Nick en Mary. Na cafe con leche en soort tortilla verder gelopen in de regen. De vroegromaanse kerk die in deze plaats staat is beroemd om zijn versierde kraagstenen die het dak ondersteunen en gewijd aan San Martin. Ondanks deze bijzonderheid dat had ik geen zin om daarvoor nog om te lopen.
Verder naar Villavieco over een afgelegen en lange rechte weg. Bij Villavieco heb ik me waarschijnlijk vergist en kwam ik op enig moment bij Villamentero weer op de asfaltroute uit met het autoverkeer. Ik begin steeds meer een hekel te krijgen aan lopen op asfalt door de harde ondergrond. Maar goed toen het begon te gieten had ik even het ideen dat de voorzieningheid mij toch de goede kant op had gestuurd. De alternatieve route zou in deze stortregen een hel zijn geworden.
Het werd even afzien, nog minstens 5 kilometer in een stortbui naar Villalcazar de Sirga. Daar uiteindelijk aangekomen heb ik niet gezocht naar een goedkope herberg maar ben ik het eerste beste hostal binnengelopen wat ik zag. Een tweepersoonskamer met bad en toilet is dan het enige wat het leed enigszins compenseert ook al mis je dan het gezelschap van andere pelgrims. Na een douche en een verkwikkend slaapje tot ca 18.30 u het dorp ingelopen op zoek naar een winkel om wat ontbijtzaken te halen. Er was niets open anders dan een bar. Daar was een aantal andere reisgenoten. Aangeschoven voor het eten wat niet lekker was bleek algauw. Maar het was gezellig. Een van de aanwezigen - Victor uit Zwitserland had een nieuw kaartspel bij zich wat hij ons wilde leren.
Het heet Tichu. Je speelt het met 4 personen. Het heeft iets van bridge en poker in zich omdat je zoveel mogelijk kaarten op tafel moet zien te krijgen.(zie Wikipedia ) Maar je speelt het in paren. En er zijn wat andere regels omheen die het ingewikkeld maken. Samen met Patricia uit Quebec speelde ik tegen Victor en een vrouw uit Slovenie. Verloren maar een hoop lol gehad. Tegen twaalven ging ik terug naar het Hostal. Ik voelde de wijn door mijn aderen stromen.
Maandag 2 juni om kwart over zeven opgestaan. Was wat katerig van de wijn van gisteren. Zonder eigen ontbijtspullen toch maar gewacht op het ontbijt in hostal. Dat was werkelijk uitstekend en in de prijs inbegrepen. Onbeperkt eten en drinken. Hierna nog even gewacht tot het droog werd - je kon de blauwe lucht zien aankomen. Om 9 u op weg naar Carrion de los Condes. Daarna zou een lang traject volgen van 17 km zonder enige voorzieningen. Ik moest dus flink boodschappen inslaan. Circa 11 uur was ik bij een winkel in Carrion en heb naast lunch ook ontbijt voor de volgende dag gekocht. Alles in de rugzak gepropt of er aangehangen en weer op weg.
Daarna begon iets wat al snel een kwelling bleek voor mijn voeten. Eerst 5 km asfalt en daarna een pad waar geen effen stukje op te zien was - behalve plassen als je over water kan lopen - heel veel grote ronde stenen. Tijdens mijn tweede pauze was ik even een zijpad ingelopen en had liggend met mijn hoofd op de rugzak even licht gedommeld. Ik werd wakker van geprikkel bij mijn hals en greep in mijn shirt. Daar haalde ik wat donkers en bloederigs vandaan waar ik geen vorm meer in kon ontdekken. Mijn shirt bleek vies. Na een snelle inspectie zag ik verder geen open wonden of iets dergelijks en had ik alleen een licht irriterend gevoel bij mijn linker sleutelbeen.
De drang om te rusten was gelijk over. Verder naar Calzadilla de la Queza. Er leek geen einde aan te komen aan die weg. Tegen vier uur kwam ik eindelijk aan op de bestemming en heb ik snel een bed gezocht in de refugio. Ik had de hele dag alleen gelopen. Op zich is dat prettig om je eigen tempo te kunnen lopen. In dit geval had gezelschap de aandacht wat af kunnen leiden van mijn lijden -waarom ben ik hieraan begonnen - en dat soort vragen.
Overigens een prima refugio- wat massaal met meer dan 60 personen verspreid over twee kleine slaapzalen. Maar met klein zwembad, grasveld en mogelijkheden om te wassen. De vieze vlekken uitgewassen en gerust. Ook Nina kwam later in de middag aanlopen. Daarmee en met Regula uit Zwitserland, Miguele uit Italie en Herman ook uit Duitsland later op de avond aan 4 p tafel gegeten - ik was natuurlijk te laat voor de afspraak - gebeurt me wel vaker hier. Herman vertelde over zijn werk als fotograaf. Hij was bezig met een fotoboek over de Camino dat in februari in Duitsland uit zal komen. Het eten was niet bijzonder - en ook niet zo gezond zou volgende morgen blijken. Vroeg gaan slapen. De volgende morgen bleek Nina te ziek om samen met mij verder te lopen. Ze had veel overgegeven die nacht. Heb wat van mijn ontbijt voor haar achter gelaten en haar moed ingesproken.
Toch wel het idee dat dit de laatste keer zou zijn dat ik haar sprak.
Ook Miguele was niet helemaal fit en gaf het eten van de vorige avond de schuld. Hij ging wel verder.
Ben zelf om wart voor acht vetrokken. Op naar de mijlpaal. In het volgende plaatsje Ledigos zou ik namelijk over de helft zijn.
Daarover in een ander bericht meer.