Een plaats die verplaatst is en minder dan 100 km

Vanmiddag aangekomen in Portomarin en om gelijk maar even de titel van dit bericht te verklaren. Portomarin ligt aan de Rio Miño en in de jaren 50 van de vorige eeuw heeft de Spaanse regering besloten om in die rivier een stuwdam aan te leggen. Veel gebouwen zoals een oude romaanse kerk zijn steen voor steen afgebroken en later op een hoger gelegen plaats weer opgebouwd.
Volgens mijn gids heb ik nog 95 km te gaan. Vandaag 23 km gelopen.
Nu nog de beloofde terugblik

Dinsdag 10 juni om 6.00 opgestaan. Weer slecht geslapen van al het gesnurk om me heen - zelf doe ik dat niet - we sliepen met tientallen op een grote zolder midden in de stad. Overal om je heen zag je stapelbedden. Omdat ik vroeg was had ik gelukkig een losstaand bed. Rechts naast mij lagen twee spanjaarden te snurken en voor mij lag Mieke uit Leuven lawaai te maken. Standaard uitrusting wordt voortaan uitgebreid met oordopjes. Aan de andere kant je mag ook niet veel verwachten voor soms maar 4 euro voor een overnachting - deze was 7 euro.
Het ontbijt was prima. Vruchtensap en geroosterdbrood, muesli en koffie. Helaas geen fruit.Om 7.00 gaan lopen om de stad uit te komen. Daar kwam ik terecht in een grote kolonne van backpackers. Ook de andere refugio´s in de stad liepen leeg. Tientallen waren het die op dat tijdstip de stad verlieten. In Murias de Rechivaldo mijn eerste koffie gedronken na 5 km en als je dan weer op weg gaat is er van die kolonne niet veel meer te zien. Het zwermt uit over het landschap en de barretjes. 9 km verder in El Ganso weer wat koffie gedronken en een Empanade gegeten. Hier kwam ik het stel uit Alberta weer tegen. Zij keken naar de huizen en we maakten even wat gekkigheid over het neerzetten van hamburgertenten hier. Want de Camino is big business. Wat mij betreft geen hamburgers maar gezond eten en het liefst biologisch verantwoord.
In Rabanal del Camino weer gepauzeerd en tortilla gegeten. Hier werd ik weer vergezeld door Thomas en Sabine. Sabine bood me een mooie steen in de vorm van een hartje aan. Ik moest hem nog wel even polijsten. Schat van een vrouw. Die dag doorgelopen tot aan Foncebadon en totaal 27 km gelopen. Daarmee bijna op het hoogste punt van de Montes de Leon gekomen. Foncebadon was vroeger het dorp wat iedere Caminoganger meed vanwege de wilde honden die in dit uitgestorven dorp leefden. Onder andere Shirley McLain schreef er in haar boek over de Camino over. Zij liep de tocht in de jaren negentig. Tegenwoordig zijn er minstens drie Albergues waar je kunt slapen. En een middeleeuws restaurant waar ik heb gegeten. Tjonge dat was echt vreten. Een grooooot bord met daarop een rond brood en daarop een karbonade van ws een kilo of zoiets. Met een karaf wijn en alle bediening in middeleeuwse kledij. De borden van hout en porseleinen mokken voor de wijn. Om een uur of acht had ik mijn eten, de wijn en koffie met Grappas op en ben ik maar gaan slapen- of was het iets anders?

Woensdag om 6.30 opgestaan na dat ik een groot deel van de nacht wakend in mijn stapelbed - bovenin - had doorgebracht - dat krijg je als je vroeg gaat slapen - en om 7.30 op weg. Om 8.00 was ik op de top van de Montes de Leon bij het Cruz de Ferro. Daar heb ik de steen van thuis achtergelaten die ik al die weken mee had gesjouwd en die afkomstig was uit mijn eigen tuin. De steen symboliseerde alle lasten /zorgen waarvan ik verlost zou zijn na de Camino.
- Het was niet zo´n grote steen - Hierna kwam een van de mooiste stukken van de Camino tot nu toe. De prachtige wandeling door de bergen en de afdaling erna - wel slecht voor je enkels en knieen - waren schitterend. Enerzijds zag je de bergen - met deels sneeuw - anderzijds had je een prachtig uitzicht op oa Ponferrado en vele andere kleine dorpjes waar ik nog doorheen zou komen.
Net voorbij het Cruz de Ferro lag nog een eenzame Alberque bij Manjarin. In de wandelgids werd hij niet aangeraden omdat hij wat primitief was in de voorzieningen. Terwijl ik langs liep kwam ineens Caroline naar buiten lopen . Na het uitwisselen van wat ervaringen van de laatste dagen hebben we nog emailadressen uitgewisseld. Ben weer doorgelopen tot El Acebo voor een jus -vitamines - en een koffie. In Molinaseca was ik toe aan wat eten en heb een bord macaroni gegeten - het was inmiddels al 13.00 u geweest - dat smaakte uitstekend. Daarna volgde nog een heuvelig stuk in de hitte - het was inmiddels meer dan 25 gr.
Bij aankomst in Ponferrado - in de hitte - snel naar een hostal of hotel gezocht. Een mooie stad om te zien. Bij het binnenlopen in de stad - zoals gebruikelijk is de route aangegeven met Jacobsschelpen - kom je automatisch ook langs een kasteel van de Tempeliers. Het ligt er wel indrukwekkend bij.
Volgens mij komt het ook voor in het boek van Paulo Coelho over zijn tocht naar Santiago en vindt in dit kasteel dan een inwijdingsritueel plaats- Dat heb ik nou weer niet meegemaakt -
Ook de oude stad die naast het kasteel ligt is mooi.
Op zoek naar een bed terecht gekomen bij Hostal San Miguel waar ze nog een kamer voor mij hadden.Op de zesde verdieping en met uitzicht op de airco - maar ja voor die prijs - in ieder geval geen last van gesnurk van anderen. Na een douche en een dutje - wat kan het leven toch simpel worden als je 29 km hebt gelopen - alvast boodschappen gedaan voor het ontbijt van de volgende dag en daarna de oude stad weer ingegaan. Eerst het Tempelierskasteel bezocht. Erg indrukwekkend en slim van opzet. Gunde mezelf niet al teveel tijd om rond etenstijd op het plein te zijn om te kijken of er nog medepelgrims waren. Ik zag uiteindelijk geen bekenden en ben na een drankje en een hapje op zoek gegaan naar een internetcafe om mijn mail te lezen en te schrijven. Daarna nog wijn met tapas gehad en om 10 u weer naar kamer gegaan om te slapen.

Op donderdag om 6.30 opgestaan en eerst op kamer ontbeten met de gebruikelijke lichtgewicht zaken als fruit en yoghurt. Om 7.30 naar de bar gegaan om sleutel in te leveren en te betalen. Ik werd vervolgens door de pijlen te volgen via een zeer efficiente en prettige route de stad uit geleid. Wel realiseerde ik me op een gegeven moment dat ik met de zon in het gezicht liep en dus deels naar het oosten werd gestuurd. Dat was niet de bedoeling. Maar bleek uiteindelijk wel goed uit te komen. Via een noordelijke route verliet ik de stad langs mooie parken. Bijna allemaal onbekenden in de stroom backpackers. In Fuenta Nuevas na ca 7 km een koffie gedronken. In Cacebelos even in de kerk gezeten voor een moment van bezinning en weer doorgelopen tot Pieros. Daar langs de weg kersen gekocht en even later in een lokaal parkje een plekje in de schaduw en tegen een boom gezocht om even te rusten. Met kersen, yoghurt en wat rijstwafels had ik een prima tussendoortje. Daarna doorgelopen naar Villafranco de Bierzo en daar een Boadillo gegeten op terras met prachtig uitzicht de Rio Burbia en de oude stad aan de overkant. Zoals de naam van deze stad al aangeeft is deze stad van oorsprong eerst alleen door Fransen bewoond die door de spaanse koning waren uitgenodigd in de middeleeuwen om hier te komen wonen. Naast mij zat een Duitser ansichten te schrijven. Ton hij zag dat ik weer verder ging waarschuwde hij me voor de volgende etappe. Staat bekend als de Camino Dur. Ik zou echtr niet het moilijke en steile stuk gaan doen ivm de hitte maar over de gewonen weg de route vervolgen. Het was inmiddels al 32 graden en om dan zo´n zware klim te gaan doen leek me niet gezond - ook al voelde ik me natuurlijk hardstikke fit. De route over de weg was echter in de zon ook niet erg prettig. Je loopt over asfalt in een dal in de zon. Geen wind en weinig afleiding anders dan het ruisen van de rivier en het achtergrond geluid van de snelweg die wat hoger in de vallei loopt.
Al met al een zwaar stuk wat ik perse wilde doen om voor de volgende dag te zorgen dat ik de beklimming in de ochtend kon doen - als het nog lekker fris is. Na nog een tussenstop in Pereje uiteindelijk aangekomen in Trabadelo. Had inmiddels wel een PR gelopen van 36 km. In het dorp gelukkig snel een Alberge gevondena aan het begin van het dorp. Bleek een hele mooie met aparte kamers voor 6 personen en een mooie keuken en wasruimte. Kleren gewassen en boodschappen gedaan.
Daarna een simpele maaltijd klaargemaakt voor mezelf en nog wat van het voetbal gezien. Inmiddels was ook Stefan uit Zwiterland aangekomen. Hij bood aan dat ik met hem mee kon eten. Hem bedankt voor het aanbod en met hem nog wat zitten kletsen met een half oog naar de wedstrijd Oostenrijk - Polen kijkend - normaal kijk ik nooit naar voetbal.

Vrijdag 6.00 u opgestaan - het poolse gezin dat op dezelfde kamer sliep was al op - en na ontbijt om 7.00 u gaan lopen. Opnieuw een stevige vooral steile - klim voor de boeg van ca 700 m hoogteverschil. Het was in ieder geval heerlijk fris - ong 10 gr - en een mooie omgeving. Het dal van de Rio Valcarce slingert zich door de bergen omhoog. In Rutelan eerste koffie gedronken en in Faba na 300 m klimmen weer een pauze. Het was inmiddels 10.30 u Daar kwam ik het Poolse gezin weer tegen. Het tweede gedeelte van de klim was wat minder steil en voerde over de toppen van een aantal bergen naar O Cerbreiro. Daar liep ik verkeerd en werd teruggeroepen door een lokale bewoonster met wasmand die me duidelijk maakte dat ik iets eerder een afslag naar rechts had moeten nemen. Geweldig hoe die mensen hier allmaal betrokken zijn bij de Camino. Het gebied waar ik doorheen loop begint steeds meer Keltische trekjes te krijgen - verwijzingen naar oude Keltische ruines - en ook in bars hoor je steeds vaker Keltische muziek - ik vind dat erg mooi. De taal Galicisch die ze hier spreken is weer afwijkend van het spaans en eerlijk gezegd kan ik er niet veel meer van brouwen als ze het spreken. Het heeft ook wat van het zangerige van Portugees - daar zitten we nu zo´n beetje boven.
Het hoogste punt van de beklimming was die middag de Alto de Poio met 1337 m ook tevens ht hoogste punt voor de rest van de reis naar Santiago.
Na de Alto de Poio ben ik nog doorgelopen naar Fonfria. Met de beklimming en de 29 afgelegde km weer een pittige dag. Was dan ook blij dat ik weer een bed had in de Refugio aldaar. Het was een flinke grote refugio waar ik weer een aantal bekenden tegenkwam die me verwelkomden toen ik de slaapzaal binnenliep. Om 7.00 ben ik aangeschoven bij de gemeenschappelijke maaltijd in het lokale restaurant waarbij bijna alle pelgrims aan een lange tafel zaten - enigszins in een rondje -want de ruimte was rond. Heerlijk gegeten en gezellig. Lokaal Galicisch gerecht met gekookt rundvlees, wortels, champignons en doperwten en gekookte aardappels - dat kon ik identificeren - en natuurlijk de nodige flessen wijn. Om half tien waren we weer op de slaapzaal. Een televise om naar Nederland - Frankrijk te kijken was er niet dus maar vroeg gaan slapen. Via SMS wist ik even later van Giena dat het 4-1 was geworden- juichen in stilte.

Zaterdag om 6.30 opgestaan en om 7.30 gaan lopen na het bekende ontbijt. Waar ik de eerste keer koffie gedronken heb weet ik niet meer. Sommige perioden worden een grote brij. Wellicht door de intensiteit van het wandelen en alle ontmoetingen en de vermoeidheid die zijn tol begint te eisen.
Ik hoor van velen dat ze van stukken van de Camino niets meer terug kunnen halen als je vraagt waar ze een bepaalde dag hebben geslapen. Bij Triacastela gekozen voor de korte route naar Sarria. De lange liep langs een van de oudste kloosters van Spanje - Samos. De route was dan wel korter maar er zat wel een steil stuk in. Een stevige klim naar St Xil - typisch verschil tussen Galicisch en Spaans - In Spanje zouden ze schrijven St Jil.
Dwars door kleine dorpjes waar de koeien door de straten worden gedreven en je dus over een straat vol koeiestront loopt. Maar - geweldig ge-noten.
Bij mijn eerste stop na Tricastele kwam ik het Poolse gezin weer tegen. Ze spreken alledrie een beetje engels dus de meest elementaire dingen kun je bespreken. Waar ga je heen vandaag en hoe gaat het? Ook Karen kwam ik weer tegen. We hebben even samen gelunched met pasta en salade. Daarna ieder weer in eigen tempo verder. In Sarria aangekomen kwam ze me weer achterop lopen - ik was behoorlijk moe en mijn voeten waren zeer pijnlijk - uiteindelijk samen een herberg uitgezocht met goede voorzieningen en wat minder mensen per kamer. Een 6 persoonskamer geldt hier als luxe voor een refugio. Later nog even boodschappen gedaan voor het ontbijt en samen gegeten in de herberg. Die avond nog tot een uur of tien op het terras van de herberg gezeten en van het uitzicht op de stad en de omgeving genoten.

Vanmorgen om 6.30 opgestaan en met Karen ontbeten in herberg. De meesten waren alweer vertrokken.
Om 7.30 gaan lopen. De rugzak voelt erg zwaar en heb het gevoel dat ik niet vooruit kom. De wandeling voert vandaag langs vele kleine dorpjes waarvan de grond in kleine stukken is verdeeld door de vele erfenissen. Het landschap is oud en kent nog vele oude paden waarover soms beken stromen zodat je je weg over stapstenen moet zoeken. De heuvels zijn nog aardig hoog hier dus vanuit Sarria klimmen we van 400 weer naar 650 meter en weer omlaag en weer omhoog en weer ... Ondertussen regent het af en toe. Het gebruik van de poncho probeer ik zoveel mogelijk te voorkomen omdat je je warmte niet kwijt kan.
Later op de dag wordt het weer beter. Een eerste pauze in Belante - niet op de kaart - ik merk dat mijn darmen kompleet van slag zijn. Bij een tweede pauze om 11.u besluit ik het advies van een Zwitserse vrouw op te volgen en bij de koffie een cognac te nemen. Dat doodt alle bacterien zeggen ze. Het lopen gaat redelijk daarna. Bij een derde pauze om 12.30 in een restaurant geniet ik van een heerlijke Paella met kip.
Twee uur later ben ik in Portomarin en vind snel een plekje in een grote moderne refugio waar ik van internet gebruik kan maken.
Rest van de dag uitrusten en nog wat eten.

Weer bedankt voor de reacties.
Ws komt het volgende bericht pas weer in Santiago - als het meezit.

Hasta Luego