Tijd voor een rustdag

Vanmorgen ben ik aangekomen in Leon. De laatste grote stad waar ik een rustdag gepland heb. Morgen dus even niet lopen met de rugzak maar hopelijk uitslapen en wat rondkijken.
Het kostte even wat moeite om een kamer te vinden in het oude centrum van de stad maar na een aantal pogingen is het toch gelukt. Redelijk in de buurt van een pension waar een aantal medepelgrims zitten zodat ik nog een beetje aanspraak heb hier in deze grote stad.
Nu eerst even een verslag vanaf het vorige bericht uit Sahagun.
Heb die dag onder andere even gekeken of ik makkelijk vliegtickets kan bestellen en voor welke periode dat dan nog kan. Vliegen van Santiago naar Amsterdam via Madrid kan vanaf 17 juni nog gereserveerd worden. Ik denk dat ik ongeveer nog een week wacht met het maken van een reservering. Vermoedelijk ben ik dan al voorbij Leon en heb ik een aardig beeld van de dag van de verwachte aankomst in Santiago - onder voorbehoud natuurlijk van voeten die willen lopen.
In de refugio in Sahagun raakte ik aan de praat met Simon uit Utrecht - en ik maar denken dat hij engels was.
Hij ging koken en vroeg of ik mee wilde eten. Dit sloeg ik uiteraard niet af. Samen hebben we een heerlijke eenpansmaaltijd bereid en samen met Tina uit Oostenrijk opgegeten. Bij het toetje kwam er nog een jongedame - Maria -uit Denemarken bij het gezelschap. Het was de eerste keer dat ik zo betrokkken was bij het zelf koken in de refugio - niet overal kan dat - maar het is zeker goed bevallen. Toch iets gezonder dan het voedsel in de bars onderweg.
Ondertussen had ik veel last gekregen van allerlei bulten op mijn linkerborst en in de hals rondom het linker sleutelbeen. Het leek wel een dikke rode plak die vreselijk jeukte.
Ik besloot de volgende dag niet veel te gaan lopen en een dokter te raadplegen.
Vroeg naar bed gegaan en redelijk geslapen.
Op woensdag 4 juni om 6.30 opgestaan en om 7.30 gaan lopen. De eerste stop was in Bercianos del Real Camino. Daar koffie gedronken en een Bocadillo con Queso- half stokbrood met kaasbeleg - gegeten. Verder gelopen naar de eindbestemming van deze dag namelijk El Burgo Ranero. Deze refugio wordt gherund door Duitse vrijwilligsters van de Duitse Sint Jacob vereniging. De gastvrouw sprak vele talen en wist mij even in het Nederlands te verwelkomen - doet het altijd goed. Tevens kon ze me vertellen dat ik vanaf één uur in de middag bij de dokter terecht kon die spreekuur hield in een gebouw om de hoek. Dat kwam dus mooi uit. Het was namelijk half een. De wachtkamer bij de dokter zat bijna geheel vol met oude mensen uit het dorp. Ik zat naast een oude opa en probeerde een praatje aan te knopen aan de hand van mijn woordenboekje. Maar dat lukte niet zo. Wel kon ik merken dat hij het leuk vond dat ik het toch probeerde en de conversatie eindige dat hij betoogde dat er niet zoveel verschillende talen op deze wereld moesten zijn zodat we makkelijker konden praten. Na aan de dokter uitgelegd te hebben - dacht ik - dat ik gebeten was zag hij de situatie even en legde in spaans uit dat ik een injectie en een zalf zou krijgen. Natuurlijk moest hij ook vertellen dat hij in Nederland op vakantie was geweest - Zwolle en Amsterdam. Over ziektekostenverzekeringen hebben we het in iedere geval niet gehad. Na het bezoek aan de dokter werd ik weer terugverwezen naar de wachtkamer om de injectie te ontvangen van de assistente. De oude opa legde me uit dat ik met het receptenbriefje ondertussen wel naar de Farmacia kon gaan want het zou toch wel lang duren. De meesten kwamen namelijk alleen voor de assistente. Teruggekomen met mijn zalf wilde menigeen wel even zien wat er op het doosje stond en werden er allerlei goedkeurende opmerkingen gemaakt over de zalf. Een andere oude man begon uit te leggen dat je vooral niet te veel moest smeren maar een heel klein beetje op je vinger moest doen. Toen ik uiteindelijk aan de beurt was bij de assistente maakte ze snel duidelijk dat de broek even omlaag moest zodat ze de injectie kon geven. Een flinke naald in mijn bil om de ergste allergische reactie snel tegen te gaan. Inmiddels was het half drie en weer terug naar de refugio. Daar na een kennismaking met Sonja uit Keulen die zelfs haar baan had opgezegd en haar woonruimte had opgezegd om op de Camino inspiratie op te doen voor een vervolg - ben ik maar wat gaan rusten. S´avonds later op de avond met Joel en Cortney - stel uit Amerika - tapas gegeten in de de bar tegenover de refugio en verder weer vroeg naar bed.
Donderdag 5 juni ging om 5 uur het licht al aan op de kamer waar ik sliep - die spanjaarden weer natuurlijk - naast dat ze snurken maken ze je ook vroeg wakker. Uiteindelijk om 6 uur zelf ook maar opgestaan. De herberg was al weer half leeg. Om 7.00 precies keek ik weer op mijn mobiel toen ik buiten stond. Eerst een vrij eentonig stuk langs de weg naar Reliegos gelopen van 13 km. Daar kwam ik om ca 10 u aan bij de lokale bar. Ik had eigenlijk wel honger en verorberde een dubbele tortilla met koffie ondertussen wat ongelovig aangestaard door Sonja die inmiddels was aangeschoven.
Sonja had problemen met haar knie en bleef nog even rusten terwijl ik weer verder ging. In Manzillas de las Mullas nog wat extra fruit en yoghurt gekocht en weer doorgelopen naar Puenta de Villarenta en aan de hand van de reclamefolder die ik gekregen had bij de koffiepauze de herberg gevonden. Dit was echt een goede refugio. Kon mijn was laten doen - wassen en drogn - en er werd een prima maaltijd geserveerd met weer tortilla en salade en onbeperkt wijn. Met 2 duitsers en een fransoos aan een tafel en veel gelachen. Om 9.00 u gaan slapen en weinig gemerkt van het gesnurk - waarschijnlijk door de wijn.
Vanmorgen om 6 uur werd door sommigen alweer zoveel lawaai gemaakt dat ik om half zeven maar ben opgestaan. Een genot om dan allemaal schone kleren te kunnen aantrekken. Dat had ik een tijd niet meer meegemaakt. Meestal was je een klein gedeelte. Na een gemeenschappelijk ontbijt - ook bijzonder - om half acht weer op weg. Wist van te voren dat het geen leuke route zou worden vandaag. Je loopt langzaam door alle voorsteden van Leon en langs autoboulevards, industrie en sommige stukken zelfs langs de snelweg. Zat me te bedenken hoe dat zou moeten voor het echtpaar dat met een ezel loopt. Die krijg je echt niet langs zo´n snelweg. Eigenlijk loop je door de watergoot - gelukkig wel aan de andere kant van de vangrail. In Leon is het vervolgens deels de pijlen volgen en af en toe de richting vragen naar tourist information. Die bleek op het plein tegenover de kathedraal te zijn. Daar was het een drukte van belang en gelukkig veel bekende gezichten. Even gevraagd waar ze onderdak hadden en bij tourist infomation gevraagd naar internetvoorzieningen. Een bed, bad en internet was even alles wat ik wilde.
Het is inmiddels bijna half vijf. Ik ga zo een terrasje zoeken.

Tot de volgende keer