Fysiek weer thuis maar mentaal nog onderweg

Zaterdagmiddag 21 juni om een uur of 4 landde mijn vlucht uit Madrid op Schiphol. Na de gebruikelijke wachttijd om mijn rugzak weer van de bagageband te kunnen halen kon ik eindelijk Giena en Menno weer begroeten, die me zouden ophalen.
Mijn baardje was natuurlijk wel heel opvallend maar ook dat ik toch wel wat kilo's kwijt was geraakt daar in Spanje (de weegschaal gaf later een vermindering van 7 kilo aan).
Tot mijn grote verrassing was ook Elmer aanwezig op Schiphol. Hij was een uur eerder teruggekomen uit Peru na een verblijf van bijna 5 maanden in Zuid Amerika- Equador, Bolivia en Peru. Maike en Femke konden helaas niet aanwezig zijn op Schiphol omdat ze beiden moesten werken die zaterdag. Het komende weekend zouden we in ieder geval na bijna een half jaar eindelijk weer even met het hele gezin compleet zijn. Niet voor lang want Elmer kondigde al snel aan dat hij na circa twee weken naar Noord Amerika zou gaan voor een aantal weken. En sowieso zou hij weer op zijn studentenkamer gaan wonen zou gauw de onderhuur was afgelopen op 1 juli.
Maar na zo'n lange periode geniet je van het korte samenzijn. We wilden in ieder geval op zondag met z'n allen uit eten gaan - met aanhang.

Nu nog even een terugblik op de afgelopen dagen in Santiago en omgeving.
Donderdagavond in Santiago bij de linker zijingang van de kathedraal met Joel en Cortney afgesproken voor de vrijdagavond tussen 6 en 7 en daarna nog wat rondgelopen. Op het grote plein kwam ik Herman uit Duitsland nog tegen en even later Sylvia. Ik had haar woensdagavond ontmoet in Lavacolla toen ik met Martin uit Duitsland op zoek was naar een slaapplaats. Uiteindelijk vonden we me'z'n drieen namelijk een compleet appartement boven de bar waar we zaten door gewoon te vragen of ze een plek hadden om te slapen.
Sylvia noemde zich een hippie. Ze was van Zwitserse afkomst maar woonde al 17 jaar in Spanje. Was 17 jaar geleden met een paar anderen gaan wonen in een toen verder onbewoond en vervallen dorp in de buurt van Astorga en had gedurende 7 jaar dat dorp helemaal weer opgebouwd met school en huizen. Inmiddels woonde ze daar niet meer maar wel nog steeds in de buurt van Astorga en redelijk afgelegen.
Maar goed- donderdagavond dus met haar nog wat nagepraat op een terrasje en wat gegeten en gedronken. Ze had alleen het stuk van Astorga naar Santiago gelopen maar was desondanks getroffen door de hechte banden die je in zo'n korte tijd met mensen kan opbouwen en de intensiteit waarmee je dingen beleefd.
Omdat ze zelf in de herberg sliep vertrok ze vrij vroeg en ben ik nog even teruggelopen naar het grote plein voor de kathedraal. Daar nog gesproken met een engelse jongeman die ik kende via Simon. Hij ging de komende dagen nog naar Finisterra aan de kust net als ik - alleen maar de volgende dag.
Vrijdagmorgen 20 juni weer vroeg opgestaan om op tijd op de taxistandplaats een taxi te hebben naar het busstation. Daar zou om 8.45 de bus vertrekken naar Finisterra. Ik was ruim op tijd voor de bus en kwam Lesley Harman tegen - eerder al ontmoet tijdens het wandelen. Gedurende de lange busrit van bijna drie uur veel gepraat met haar. Ze is professor in Sociology aan University of Western Ontario en wilde oa een boek schrijven over de Camino. Ze zou me tezijnertijd informeren als het boek af zou zijn. In Finisterra aangekomen scheidden onze wegen en ben ik naar de Cabo Finisterra gelopen. Een wandeltocht van enkele kilometers waarbij het zicht erg beperkt was door de dikke mist. Bij Cabo Finisterra staat een kilometerpaal van de Camino met de stand 0,00 km. Pelgrims zouden in deze contreien vroeger ritueel hun kleren verbranden voordat ze naar huis zouden terugkeren.
Na even rondgelopen te hebben ben ik weer teruggegaan naar Finisterra en na een stevige lunch heb ik weer de bus gepakt naar Santiago. Om een uur of 6 was ik weer terug in Santiago en ben ik op zoek gegaan naar Joel en Cortney. Ze bleken niet aanwezig op de afgesproken plaats. Dus ben ik nog wat souvenirs gaan kopen en alleen een restaurantje ingegaan waar ik al eerder op donderdag lekker gelunched had.
Na het eten nog wat andere souvenirs gekocht en op een terrasje neergestreken. Even later liepen Joel en Cortney alsnog voorbij en konden we nog even bijpraten en tenslotte afscheid nemen.
En wonder oh wonder even later kwam het Koreaanse stel voor bij lopen. Ze waren ook zo verheugd mij weer te zien. De laatste weken zeg maar na Burgos - hadden we elkaar niet meer gsproken en ze hadden zich afgevraagd hoe het met me zou zijn - goed dus alleen liep ik wat harder dan zij en was ik wat eerder in Santiago - Nu een definitief afscheid - en uiteindelijk toch maar naar mijn kamer gegaan.
Zaterdagochtend om 6.u opgestaan en mijn spullen ingepakt en na het inleveren van de sleutels bij de bar om 7 u een taxi genomen naar het vliegveld. Daar zo snel mogelijk mijn bagage ingecheckt en heerlijk ontbeten. Ook Martin uit Duitsland was er en hij zou ongeveer dezelfde tijd naar Frankfurt vliegen - ik naar Madrid. Eigenlijk hebben we twee keer afscheid genomen die ochtend. Eerst na het ontbijt en even later kwam hij toch nog even bij me terug en bedankte me nogmaals. Bedenk me dat ik over mijn ontmoeting met hem niet niets geschreven heb. Ik had een soort spiegelbeeld ervaring met hem. Toen ik hem ontmoette ontdekte ik eerst dat hij ook Architect was - maar dan in de fysieke wereld. Toen bleek dat hij ook 4 kinderen had. Toen bleek dat hij ook onlangs van baan was veranderd, dat hij vroeger ook dienst had geweigerd en tenslotte ook nog eens dat hij Martin heette. Hij was alleen iets jonger.
We hebben veel lol gehad op de dag dat we samen hebben gelopen.

De reis had vervolgens iets onwerkelijks net als de busreis en de taxireis van gisteren en eergisteren. Na bijna 6 weken van alleen maar lopen is het een raar idee dat je dan in een korte tijd zo'n grote afstand aflegt. Harry Mulisch schreef ooit in het Stenen bruidsbed dat de ziel nog steeds met de snelheid van de postkoets reist - terwijl je lichaam veel sneller reist. Onderweg voel je je dan wat onwerkelijk en niet compleet.

Met deze laatste overpeinzing sluit ik voorlopig dit reisdagboek af. Ik ga nadenken over een volgende reis. Maar eerst gewoon een paar jaar weer aan het werk.
Het was bijzonder en ik ben heel blij dat ik het gedaan heb. Heimwee naar die geweldige natuur en die bijzondere sfeer ebt langzaam weg. Het zal af en toe nog wel de kop opsteken als ik foto's terugzie of weer die mooie Keltische muziek hoor die ik in Galicie veel gehoord heb. Een gevoel van trots en rijkdom blijft.