Een ontmoeting met John

In de pelgrimsherberg van Islares ( ca 10 km voorbij Cardio-Ustrales in Cantabrie) ontmoet ik Jonathan uit Hampshire in Engeland op 4 mei 2011.
Jonathan draagt lang haar in pijpekrullen en heeft een stevige baard. Als ik in de herberg arriveer neemt hij de rol van beheerder op zich en maakt mij wegwijs voor de verschillende voorzieningen. Er zijn 12 bedden in de vorm van 4 stapelbedden (3 bedden boven elkaar) in een apart zaaltje, 2 aan de ene korte zijde en 2 aan de andere korte zijde. De lange zijde wordt tegenover de ingang ingenomen door een rij aan elkaar gekoppelde plastic stoelen. Het zijn de dezelfde stoelen als in de keuken staan opgesteld bij een aantal aaneengeschoven tafels. Er zijn verder geen andere pelgrims in de herberg aanwezig en die komen ook niet meer die dag.
Uit een aantal korte gesprekken gedurende die middag en avond die ik heb ontstaat een beeld van Jonathan. Hij is 30 jaar en is erg geïnteresseerd in biologische landbouw en dan met name in de zogenaamde Perma- variant. Daarbij ligt de nadruk op het niet uitputten van de natuurlijke resources. Hij heeft veel ervaring opgedaan met dit soort technieken. Met name doordat hij in Japan en Nieuw Zeeland heeft gewerkt op basis van kost en inwoning. In Japan was dat bijvoorbeeld in een Boedhistisch klooster. Daar heeft hij meer dan een jaar gewerkt en tegelijk ook veel van het kloosterleven en het Boedhisme geleerd. John heeft eigenlijk geen vaste woon- en verblijfplaats en waar ik geschreven heb dat hij uit Hampshire komt is dat eigenlijk omdat hij daar vanuit het huis van zijn moeder vertrokken is op zijn wandelreis naar Santiago de Compostella. Hij loopt ook niet een normale Camino maar een bijzonder uitdagende. Hij loopt namelijk een verzameling GR-routes die hem vanuit Calais helemaal naar Santiago zullen voeren door natuurgebieden en over bergtoppen heen. De herberg van Islares was de eerste herberg die hij op zijn route aandeed na meer dan 40 dagen onderweg. Hij droeg een tent bij zich en kampeerde in het wild. Op mijn vraag hoe hij dat dan met eten deed vertelde dat hij moest uitkienen in welke plaatsen hij eten kon kopen langs de route en dat hij dus soms met veel extra gewicht liep als er geen winkels in de buurt waren. Hij had ook geen kooktoestel bij zich en at dus altijd koud eten. Financieel kon hij het waarschijnlijk net redden tot aan Santiago vertelde hij en vanaf Santiago ging hij naar het zuiden, naar Portugal waar hij een adresje had waar hij een tijdje werk had. Dat werk bestond soms door mee te werken op een boerderij maar soms ook door les te geven over deze perma-landbouwmethode. Een manier van leven die hem wel aanstond. Hij was er een beetje dubbel in want hij gaf aan dat hij zich soms wel afvroeg of hij zich niet moest gaan settelen. Maar tot nu toe was er iedere keer dat gevoel van vrijheid wat hem trok en waardoor hij weer verder reisde. Gevraagd naar een van zijn idealen vertelde hij dat hij eigenlijk graag zelf een eigen bedrijf wilde oprichten gebaseerd op deze Perma landbouwmethode.
Ik heb in de avond een simpele pasta maaltijd klaargemaakt en hem aangeboden om even mee te eten omdat ik veel te veel had gemaakt. Hij maakte er graag gebruik van en deelde als tegenprestatie nog een halve fles rosé met me waarna hij ook nog de afwas voor me deed.
De volgende morgen hebben we samen ons ontbijt genuttigd en heb ik hem daarna hartelijk bedankt voor het goede gezelschap en dat was wederzijds zei hij. Daarna trok ik weer verder. Dat Jonathan nogal snurkte die nacht en dat ik daar niet van kon slapen was ik al snel weer vergeten.